**. સત્ય વિચાર, દૈનિક.   **

લઘુકથા: "માતૃદિન"  **************

"માતૃદિન નિમિત્તે વૃદ્ધાશ્રમમાં ભોજનનું આયોજન છે, આવો સૌ!"
શહેરના અખબારમાં  મોટા મથાળે જાહેરાત હતી. આયોજક: શ્રી મહેશ દેસાઈ – જાણીતા ઉદ્યોગપતિ અને ‘સંસ્કાર’ સંસ્થાના પ્રમુખ.

તેમણે વૃદ્ધાશ્રમમાં પોતે ઉભા રહીને બધાને ઊંચકીને પીરસ્યું. ફોટા પડ્યા, સોશ્યલ મિડિયામાં વખાણનો વરસાદ થયો.
"માતા એ તો ઈશ્વરની પ્રતિમાથી ઓછી નથી," એમ તેમણે માઇક્રોફોન પર કહ્યું. લોકો તાળી વગાડતા રહ્યા.

એ જ વૃદ્ધાશ્રમમાં એક ખૂણાની પાંખડીમાં ઉંમરલાયક એક સ્ત્રી શાંતિથી બેઠી હતી – ઉમિયા બેન. આંખો ઊંડા ખાડા જેવી, હાથમાં એક માળા અને હૈયામાં અજવાળાવાળી વેદના.

તેમને ત્યાં રહેતાં લગભગ છ મહિના વીતી ગયા. ત્રણ દીકરાઓ હોવા છતાં એકે પણ તેમને ઘરમાં જગ્યા આપી નહોતી. એકે તો સાફ કહી દીધું:
“મા, આટલા વૃદ્ધોને જોઇએ તો વૃદ્ધાશ્રમ જ શ્રેષ્ઠ છે. અહીં તમને મિત્રો મળશે, ભોજન મળશે... શાંતિ મળશે.”

એજ દીકરો આજે અહીં ભોજન પ્રસાદ આપતો હતો – કેમેરાની સામે ‘માનવતાવાદી’ બનતો. ઉમિયા બેન થોડું હસ્યા. આંખો ભીની હતી, પણ હૃદય સૂકાઈ ગયેલું.

પાછળથી તેમની સાથીનિ એક વૃદ્ધાએ હળવે પૂછ્યું:
“બેન, એ તો તમારાજ દીકરા નથી?”
ઉમિયા બેન ની આંખ ભીની થઈ ગઈ,, કશું બોલી શક્યા નહીં 

માઇક્રોફોન ઉપર ફરી અવાજ આવ્યો:
“આજનો દિવસ મા માટે છે. મા જેવી સેવા કોઈ નહીં!”
અને વાદળી પડછાયામાં, એક ‘મા’ જળબળ થઇ ઊભી રહી... રોટલી તો મળી ગઈ હતી, પરંતુ પ્રેમ હજુ અનાથ હતો.... !    ****************************************. કે, ડી, સેદાણી, આકાશ, શાલીગ્રામ પ્રાઈમ, સાઉથ બોપલ, અમદાવાદ 58, d, t, 13 may 2025